| Sysop: | Amessyroom |
|---|---|
| Location: | Fayetteville, NC |
| Users: | 26 |
| Nodes: | 6 (0 / 6) |
| Uptime: | 54:06:10 |
| Calls: | 632 |
| Files: | 1,187 |
| D/L today: |
27 files (19,977K bytes) |
| Messages: | 178,944 |
Sermo Marci Antonii in foro romano exemplar supremum artis persuadendi
est, ubi lexicon et structura argumentativa operantur quasi machina psychologica subtilissima. Principio, oratio simulat objectivitatis
speciem, proclamans Brutum virum honorabilem - verbum quod paulatim
ironiae veneno inficitur.
Strategia rhetorica fundamentalis consistit in progressiva destructione ethosis Bruti per incrementalem semanticam transformationem. Antonius
non argumentatur, sed suggerit: per repetitionem ironicam vocis "honorabilis", per interrogationes rhetoticas, per silentias
significativas quae audientiam cogunt ipsammet conclusionem deducere.
Momentum cruciale est quando narratio transit ab abstracto ad concretum:
a generali affirmatione politica ad emotionalem evocationem Caesaris corporis vulnerati. Transitus fit per compassionis strategiam, ubi ratio cedit loco affectus, et populus ex rationali observatore fit passionalis ultor.
Sic fit semantica metamorphosis: ex civili discussione ad furorem collectionis. Verbum mutat substantiam, sensus mutat directionem, et
massa transformatur ab observatoribus in rebelles.
**************************************************************
Iulius Caesar, W. Shakespeare.
Actus III, Scena II.
Latine reddidit Henricus Denison, 1856.
Marcus Antonius - Amici, Cives, Quirites, commodate mihi aliquantisper
aures vestras: adsum ut efferam Caesarem, non ut laudem. Quae male
homines fecerint, mortuis supersunt; quae bene, simul cum ossibus
sepulcro abscondi solent. Haec Caesaris sors esto. Nobilis noster Brutus Caesarem ambitiosum ait: quod si ita esset, gravissimum ejus delictum fateor: gravissimam certe Caesar poenam luit. Hic, concedentibus Bruto aliisque, (honestus Brutus, honesti omnes) adsum ut in Caesaris exequiis pauca loquar. Ille mihi amicus erat; justus et fidelis mihi: sed Brutus ambitiosum ait; et Brutus vir honestus est. Multos bello captos Caesar
Romam reduxit; quibus redemtis, aes in publicum invexit. Hoccine
ambitiosi erat? Si quando plebs lugebat, flebat Caesar: ambitiosi, ut opinor, durior materies est: ambitiosum tamen Brutus ait; et Brutus vir honestus est. Vidistis omnes me in Lupercalibus regiam coronam
Caesari ter obtulisse, quam ille ter repudiavit: hoccine ambitiosi erat? Ambitiosum tamen Brutus ait; et Brutus profecto honestus est. Non, ut
Bruto contradicam, loquor, sed ut, quae ipse certus scio, vobis
proferam. Vos omnes hunc olim jure amabatis: quid vetat quin nunc
ploretis? O Sanitas, in bestias confugisti: Gens humana insanit:
patiamini, precor; cor meum in feretro isto cum Caesare est: dum
redierit, tacendum.
Civis I - Hujus verba, ut opinor, non parvam in se vim habent.
Civis II - Si vis rem recte perspicere, injuriosissime isti in Caesarem.
Civis III - Aisne? Equidem vereor ne pejor quisquam Caesaris in locum successurus sit.
Civis IV - Coronam repudiavit: quid vultis? certe non ambitiosus erat.
Civis I - Quod si ita est, sunt qui graves poenas luituri sunt.
Civis II - Aspicite Antonii nostri faciem; ut lacrymis deformatur!
Civis III - Nemo Romanorum Antonio honestior.
Civis IV - Favete linguis, iterum loquitur.
Marcus Antonius - Heri, dictum Caesaris universo orbi terrarum
praevalebat: hodie hic jacet: nemo jam ita humilis est ut eum non
despiciat. O mi amici! si animos vestros ad iram tumultumque instigare vellem, injuste in Brutum agerem, injuste in Cassium, quos vos omnes honestos esse satis scitis. Non ita agam: mallem potius in mortuum
istum, mallen in meipsum, mallem in vos injuste agere, quam in istos honestos viros. Sed manu teneo chartam, symbolo Caesaris impressam; in armario ejus |a me repertam; Caesaris testamentum est. Si plebs hoc semel explicatum habuerint, (quod, pace vestra, non sum ego explicaturus,) in mortui Caesaris vulnera oscula imprimerent, sacroque ejus sanguine
mappas imbuerent; immo etiam unum ex capite ejus capillum in memoriam precarentur, ut, morituri, pueris pro pretiosissimo legarent.
Civis IV - Audiamus testamentum: lege, M. Antoni, lege.
Omnes - Testamentum, testamentum! Caesaris testamentum audire nobis placet.
Marcus Antonius - Date veniam, amici; non licet ut legam. Non ausim
palam dicere quantus esset in vos Caesaris amor. Non lignarConon saxa estisrCohomines estis; et cum homines estis, hoc Caesaris testamentum vos
ad incendia et insaniam instigaret. Vos Caesaris haeredes esse melius
non novisse. Si enim noveritis, eheu! quid eventurum foret!
Omnes - Lege testamentum; jubemus, Antoni; legendum Caesaris testamentum.
Marcus Antonius - Date veniam, date paullulum morae. Fando talia ultra
metam certe jaculatus sum. Vereor ne honestos istos viros injuria
affecerim, quorum sicae Caesarem percusserunt: immo multum vereor.
Civis I - Proditores isti: non honesti.
Civis II - Testamentum! testamentum!
Civis III - Scelerati sunt; sicarii.
Marcus Antonius - Mene igitur cogetis ut legam! Primo tamen circumstetis cadaver Caesaris, ut, qui hoc fecerit testamentum, vobis ostendam. Descendamne e rostro? licetne?
Omnes - Descendas.
Civis II - Licentiam damus.
Civis III - A feretro et cadavere paullulum distandum est.
Civis IV - Date locum Antonio, nobilissimo Antonio.
Marcus Antonius - Ne me urgeatis; date locum, precor.
Omnes - Date locum, date locum.
Marcus Antonius - Si lacrymae vobis insunt, date lacrymis viam.
Agnoscitis omnes hanc togam: memini ego quo tempore eam primum induit Caesar: aestivo quodam vespere, in praetorio; quo die Nervios
debellarat. Ecce! hac Cassi mucro penetravit: ecce! illac quantum
foramen fecit invidus Casca. Hac autem bene dilectus Brutus percussit: abstractoque ejus exsecrando ense, videte, quanto impetu Caesaris
sanguis secutus est; quasi foris properaret, ut sciret num Brutus esset
qui tam inhumaniter pulsaret; Brutus enim, uti scitis, Caesari divus
erat. Testor vos, immortales Dii, quantopere eum diligebat Caesar! Proh ictum omnium inhumanissimum! illico, ut Brutum manus inferentem vidit,
qui proditorum tela sustinebat, ingrato hujus animo succubuit. Tum
ruptum cor eximium; togaque capite involuto, ad pedes statuae Pompei,
quae tota, dum caedes ageretur, sanguinem exsudabat, magnus Caesar procubuit. O qui casus ibi erat, Quirites! Ibi ego, ibi vos, ibi nos
omnes simul procubuimus, triumphante super nos Proditione cruentis manibus. Ah! adsunt lacrymae; qui sit in vobis pietatis morsus agnosco. O gratae lacrymae! pia corda! Quid! fletisne, cum non nisi vestem Caesaris nostri dilaniatam intuemini? En ipsum! ipsius stragem et ruinam, proditorum opus!
Civis I - O miserrimum spectaculum!
Civis II - Eheu, nobilis Caesar!
Civis III - O diem funestissimum!
Civis IV - O proditores, O sicarii!
Civis I - O cruentissimum facinus!
Civis II - Ultionem poscimus, ultionem: ite,rCoagite,rCoexquirite,rCo incendite,rCooccidite!rCone quis istorum supersit.
Marcus Antonius - Amici mei.
Civis I - Tacete, audite nobilem Antonium.
Civis II - Audibimus; sequemur; cum Antonio moriemur.
Marcus Antonius - Mi boni, mi amici, procul absit ut verba mea vos in
tantum seditionis vorticem praecipitent. Qui hoc facinus fecerunt viri utique honesti sunt: quaenam fuerint suae cuique simultates, quae ut facerent impulerint, ego prorsus nescio; sagaces autem iidem et honesti:
et vobis procul dubio satisfacturi sunt.
Non adsum, amici, ut corda vestra surripiam; non ego sicut Brutus,
orator sum: sed, uti omnes bene scitis, rudis, simplexque, amici mei amantissimus; quod bene norunt qui mihi hanc publice loquendi licentiam permiserunt. Non enim mea sunt, neque ingenium, neque verba, neque
dignitas, neque actio, neque vox, neque elocutio, ut hominum affectus excitare possim. Nihil in me est nisi aperte et directo loqui. Vobis
quae vobismetipsis nota sunt refero; Caesaris nostri vulnera ostendo,
muta, tristissima ora, et pro me eloqui jubeo. Quod si ego Brutus essemrCo Brutus AntoniusrCostaret hic Antonius, qui ab imo praecordia vestra commoveret, et singulis Caesaris vulneribus linguam insereret, quae
ipsos Romae lapides in seditionem tumultumque evocaret.
Cives - Nulla in nobis mora erit.
Civis I - Bruti domum incendemus.
Civis III - Ite, venite, conjuratos deprehendamus.
Marcus Antonius - Mihi auscultate iterum tamen, Quirites.
Cives - Taceamus! audiamus Antonium, nobilissimum Antonium.
Marcus Antonius - Quid vultis, amici; quid agitis? Nonne vos hoc
etiamnum latet qu|o de causa Caesar tam bene de vobis meruerit? Quid! ignoratisne? Idcirco dicendum est. Testamentum vobis ex mente excidit,
ut videtur.
Cives - Verum ait: commorandum est dum legatur.
Marcus Antonius - Ecce testamentum, Caesarisque symbolum. Imprimis, singuloque cuique civi Romano septuaginta drachmas dat.
Civis II - O Caesarem nobilissimum! ut caedes ejus primum nobis
ulciscenda est?
Civis III - O Caesarem generosum, vere regium!
Marcus Antonius - Patiamini aliquantisper, precor.
Cives - Taceamus, taceamus.
Marcus Antonius - Omnes praeterea hortos suos, arbustae, pomariaque nova
cis Tiberim, in usum et recreationem publicam, vobis haeredibusque
vestris in perpetuum legat. Eccum, verum amicum! eccum, Caesarem vestrum. Quando ullum invenietis parem?
Cives - Nunquam, nunquam:rCohinc, hinc vos abripite, Quirites. Cadaver in sacro loco comburemus; taedisque a pyra raptis proditorum domos
incendemus. Corpus tollite.
Civis II - Ite, ferte ignem.
Civis III - Scamna evellite.
Civis IV - Sedilia, fenestras, quidquid ad manum venit.
(Exeunt Cives, cadavere sublato.)
Marcus Antonius - Factum est: currat opus. Ate, carceribus effusa es!rCo
jam effraenis ruas?
Famulus - Domine, Octavius jam nunc Romam advenit.
Marcus Antonius - Ubinam est?
Famulus - Ille Lepidusque domi Caesaris sunt.
Marcus Antonius - Ibo confestim visum. Fortuna laeta est et benigna, ut videtur: eo animo ut nobis quodcunque velimus largiatur.
Famulus - Audivi ex Octavio Brutum Cassiumque per urbis portas, equis concitatis, et quasi metu insanos, effugisse.
Marcus Antonius - Ad aures venerat, ut opinor, quomodo populus |a me commotus est. Duc me ad Octavium.
************************************
Desidarius wrote:
Sermo Marci Antonii in foro romano exemplar supremum artis persuadendi
est, ubi lexicon et structura argumentativa operantur quasi machina
psychologica subtilissima. Principio, oratio simulat objectivitatis
speciem, proclamans Brutum virum honorabilem - verbum quod paulatim
ironiae veneno inficitur.
Strategia rhetorica fundamentalis consistit in progressiva
destructione ethosis Bruti per incrementalem semanticam
transformationem. Antonius non argumentatur, sed suggerit: per
repetitionem ironicam vocis "honorabilis", per interrogationes
rhetoticas, per silentias significativas quae audientiam cogunt
ipsammet conclusionem deducere.
Momentum cruciale est quando narratio transit ab abstracto ad
concretum: a generali affirmatione politica ad emotionalem evocationem
Caesaris corporis vulnerati. Transitus fit per compassionis
strategiam, ubi ratio cedit loco affectus, et populus ex rationali
observatore fit passionalis ultor.
Sic fit semantica metamorphosis: ex civili discussione ad furorem
collectionis. Verbum mutat substantiam, sensus mutat directionem, et
massa transformatur ab observatoribus in rebelles.
**************************************************************
Iulius Caesar, W. Shakespeare.
Actus III, Scena II.
Latine reddidit Henricus Denison, 1856.
Marcus Antonius - Amici, Cives, Quirites, commodate mihi aliquantisper
aures vestras: adsum ut efferam Caesarem, non ut laudem. Quae male
homines fecerint, mortuis supersunt; quae bene, simul cum ossibus
sepulcro abscondi solent. Haec Caesaris sors esto. Nobilis noster
Brutus Caesarem ambitiosum ait: quod si ita esset, gravissimum ejus
delictum fateor: gravissimam certe Caesar poenam luit. Hic,
concedentibus Bruto aliisque, (honestus Brutus, honesti omnes) adsum
ut in Caesaris exequiis pauca loquar. Ille mihi amicus erat; justus et
fidelis mihi: sed Brutus ambitiosum ait; et Brutus vir honestus est.
Multos bello captos Caesar Romam reduxit; quibus redemtis, aes in
publicum invexit. Hoccine ambitiosi erat? Si quando plebs lugebat,
flebat Caesar: ambitiosi, ut opinor, durior materies est: ambitiosum
tamen Brutus ait; et Brutus vir honestus est. Vidistis omnes me in
Lupercalibus regiam coronam
Caesari ter obtulisse, quam ille ter repudiavit: hoccine ambitiosi
erat? Ambitiosum tamen Brutus ait; et Brutus profecto honestus est.
Non, ut Bruto contradicam, loquor, sed ut, quae ipse certus scio,
vobis proferam. Vos omnes hunc olim jure amabatis: quid vetat quin
nunc ploretis? O Sanitas, in bestias confugisti: Gens humana insanit:
patiamini, precor; cor meum in feretro isto cum Caesare est: dum
redierit, tacendum.
Civis I - Hujus verba, ut opinor, non parvam in se vim habent.
Civis II - Si vis rem recte perspicere, injuriosissime isti in Caesarem.
Civis III - Aisne? Equidem vereor ne pejor quisquam Caesaris in locum
successurus sit.
Civis IV - Coronam repudiavit: quid vultis? certe non ambitiosus erat.
Civis I - Quod si ita est, sunt qui graves poenas luituri sunt.
Civis II - Aspicite Antonii nostri faciem; ut lacrymis deformatur!
Civis III - Nemo Romanorum Antonio honestior.
Civis IV - Favete linguis, iterum loquitur.
Marcus Antonius - Heri, dictum Caesaris universo orbi terrarum
praevalebat: hodie hic jacet: nemo jam ita humilis est ut eum non
despiciat. O mi amici! si animos vestros ad iram tumultumque instigare
vellem, injuste in Brutum agerem, injuste in Cassium, quos vos omnes
honestos esse satis scitis. Non ita agam: mallem potius in mortuum
istum, mallen in meipsum, mallem in vos injuste agere, quam in istos
honestos viros. Sed manu teneo chartam, symbolo Caesaris impressam; in
armario ejus |a me repertam; Caesaris testamentum est. Si plebs hoc
semel explicatum habuerint, (quod, pace vestra, non sum ego
explicaturus,) in mortui Caesaris vulnera oscula imprimerent, sacroque
ejus sanguine mappas imbuerent; immo etiam unum ex capite ejus
capillum in memoriam precarentur, ut, morituri, pueris pro
pretiosissimo legarent.
Civis IV - Audiamus testamentum: lege, M. Antoni, lege.
Omnes - Testamentum, testamentum! Caesaris testamentum audire nobis
placet.
Marcus Antonius - Date veniam, amici; non licet ut legam. Non ausim
palam dicere quantus esset in vos Caesaris amor. Non lignarConon saxa
estisrCohomines estis; et cum homines estis, hoc Caesaris testamentum
vos ad incendia et insaniam instigaret. Vos Caesaris haeredes esse
melius non novisse. Si enim noveritis, eheu! quid eventurum foret!
Omnes - Lege testamentum; jubemus, Antoni; legendum Caesaris testamentum.
Marcus Antonius - Date veniam, date paullulum morae. Fando talia ultra
metam certe jaculatus sum. Vereor ne honestos istos viros injuria
affecerim, quorum sicae Caesarem percusserunt: immo multum vereor.
Civis I - Proditores isti: non honesti.
Civis II - Testamentum! testamentum!
Civis III - Scelerati sunt; sicarii.
Marcus Antonius - Mene igitur cogetis ut legam! Primo tamen
circumstetis cadaver Caesaris, ut, qui hoc fecerit testamentum, vobis
ostendam. Descendamne e rostro? licetne?
Omnes - Descendas.
Civis II - Licentiam damus.
Civis III - A feretro et cadavere paullulum distandum est.
Civis IV - Date locum Antonio, nobilissimo Antonio.
Marcus Antonius - Ne me urgeatis; date locum, precor.
Omnes - Date locum, date locum.
Marcus Antonius - Si lacrymae vobis insunt, date lacrymis viam.
Agnoscitis omnes hanc togam: memini ego quo tempore eam primum induit
Caesar: aestivo quodam vespere, in praetorio; quo die Nervios
debellarat. Ecce! hac Cassi mucro penetravit: ecce! illac quantum
foramen fecit invidus Casca. Hac autem bene dilectus Brutus percussit:
abstractoque ejus exsecrando ense, videte, quanto impetu Caesaris
sanguis secutus est; quasi foris properaret, ut sciret num Brutus
esset qui tam inhumaniter pulsaret; Brutus enim, uti scitis, Caesari
divus erat. Testor vos, immortales Dii, quantopere eum diligebat
Caesar! Proh ictum omnium inhumanissimum! illico, ut Brutum manus
inferentem vidit,
qui proditorum tela sustinebat, ingrato hujus animo succubuit. Tum
ruptum cor eximium; togaque capite involuto, ad pedes statuae Pompei,
quae tota, dum caedes ageretur, sanguinem exsudabat, magnus Caesar
procubuit. O qui casus ibi erat, Quirites! Ibi ego, ibi vos, ibi nos
omnes simul procubuimus, triumphante super nos Proditione cruentis
manibus.
Ah! adsunt lacrymae; qui sit in vobis pietatis morsus agnosco. O
gratae lacrymae! pia corda! Quid! fletisne, cum non nisi vestem
Caesaris nostri dilaniatam intuemini? En ipsum! ipsius stragem et
ruinam, proditorum opus!
Civis I - O miserrimum spectaculum!
Civis II - Eheu, nobilis Caesar!
Civis III - O diem funestissimum!
Civis IV - O proditores, O sicarii!
Civis I - O cruentissimum facinus!
Civis II - Ultionem poscimus, ultionem: ite,rCoagite,rCoexquirite,rCo
incendite,rCooccidite!rCone quis istorum supersit.
Marcus Antonius - Amici mei.
Civis I - Tacete, audite nobilem Antonium.
Civis II - Audibimus; sequemur; cum Antonio moriemur.
Marcus Antonius - Mi boni, mi amici, procul absit ut verba mea vos in
tantum seditionis vorticem praecipitent. Qui hoc facinus fecerunt viri
utique honesti sunt: quaenam fuerint suae cuique simultates, quae ut
facerent impulerint, ego prorsus nescio; sagaces autem iidem et
honesti: et vobis procul dubio satisfacturi sunt.
Non adsum, amici, ut corda vestra surripiam; non ego sicut Brutus,
orator sum: sed, uti omnes bene scitis, rudis, simplexque, amici mei
amantissimus; quod bene norunt qui mihi hanc publice loquendi
licentiam permiserunt. Non enim mea sunt, neque ingenium, neque verba,
neque dignitas, neque actio, neque vox, neque elocutio, ut hominum
affectus excitare possim. Nihil in me est nisi aperte et directo
loqui. Vobis quae vobismetipsis nota sunt refero; Caesaris nostri
vulnera ostendo, muta, tristissima ora, et pro me eloqui jubeo. Quod
si ego Brutus essemrCo Brutus AntoniusrCostaret hic Antonius, qui ab imo
praecordia vestra commoveret, et singulis Caesaris vulneribus linguam
insereret, quae ipsos Romae lapides in seditionem tumultumque evocaret.
Cives - Nulla in nobis mora erit.
Civis I - Bruti domum incendemus.
Civis III - Ite, venite, conjuratos deprehendamus.
Marcus Antonius - Mihi auscultate iterum tamen, Quirites.
Cives - Taceamus! audiamus Antonium, nobilissimum Antonium.
Marcus Antonius - Quid vultis, amici; quid agitis? Nonne vos hoc
etiamnum latet qu|o de causa Caesar tam bene de vobis meruerit? Quid!
ignoratisne? Idcirco dicendum est. Testamentum vobis ex mente excidit,
ut videtur.
Cives - Verum ait: commorandum est dum legatur.
Marcus Antonius - Ecce testamentum, Caesarisque symbolum. Imprimis,
singuloque cuique civi Romano septuaginta drachmas dat.
Civis II - O Caesarem nobilissimum! ut caedes ejus primum nobis
ulciscenda est?
Civis III - O Caesarem generosum, vere regium!
Marcus Antonius - Patiamini aliquantisper, precor.
Cives - Taceamus, taceamus.
Marcus Antonius - Omnes praeterea hortos suos, arbustae, pomariaque
nova cis Tiberim, in usum et recreationem publicam, vobis
haeredibusque vestris in perpetuum legat. Eccum, verum amicum! eccum,
Caesarem vestrum.
Quando ullum invenietis parem?
Cives - Nunquam, nunquam:rCohinc, hinc vos abripite, Quirites. Cadaver
in sacro loco comburemus; taedisque a pyra raptis proditorum domos
incendemus. Corpus tollite.
Civis II - Ite, ferte ignem.
Civis III - Scamna evellite.
Civis IV - Sedilia, fenestras, quidquid ad manum venit.
(Exeunt Cives, cadavere sublato.)
Marcus Antonius - Factum est: currat opus. Ate, carceribus effusa es!rCo
jam effraenis ruas?
Famulus - Domine, Octavius jam nunc Romam advenit.
Marcus Antonius - Ubinam est?
Famulus - Ille Lepidusque domi Caesaris sunt.
Marcus Antonius - Ibo confestim visum. Fortuna laeta est et benigna,
ut videtur: eo animo ut nobis quodcunque velimus largiatur.
Famulus - Audivi ex Octavio Brutum Cassiumque per urbis portas, equis
concitatis, et quasi metu insanos, effugisse.
Marcus Antonius - Ad aures venerat, ut opinor, quomodo populus |a me
commotus est. Duc me ad Octavium.
************************************
Verba sunt quae uno aspecto videntur bona, ab altero mala; nobilis, honorabilis et cetera. Paene tota historia Romae nobis nota bellum
ostendit inter patricios plebemque. Illud bellum etiam in senatu inter senatores gestum est; "optimates" aut "populares". Interfectores
Caesaris (ipsius popularis) fuerunt primae partis.
Vale
Edus